Wpisy archiwalne w miesiącu

Czerwiec, 2019

Dystans całkowity:	558.64 km (w terenie 15.00 km; 2.69%)
Czas w ruchu:	14:29
Średnia prędkość:	18.41 km/h
Liczba aktywności:	7
Średnio na aktywność:	79.81 km i 7h 14m
Więcej statystyk

Powrót ze zlotu


                    
                    
          
                    
          DST
          40.00km
          
                                                                                                                        
          Sprzęt duży biały
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Niedziela, 30 czerwca 2019 | dodano: 05.07.2019

Ostatni dzień mojego ulubionego miesiąca... Niby lato dopiero się zaczęło, dni jeszcze są długie, a ja już czuję, że ten czas szybko zleci i nastanie ta cholerna jesień i równie paskudna zima. Ale nie czas o tym myśleć. Tego dnia słońce solidnie przygrzało. Nie chciało mi się pedałować całą drogę ze Spały do Warszawy, zresztą w powietrzu panował piekarnik, więc zdecydowałam, że pojadę do Koluszek, a tam wsiądę do pociągu nie byle jakiego. Tu polecam całym sercem Łódzką Kolej Aglomeracyjną: za jedyne 25 zł pojedziecie z Warszawy do Łodzi albo odwrotnie, rower przewieziecie za darmo.

Linkuj | Komentarze(0)

Drugi dzień zlotu: Zalew Sulejowski - Niebieskie Źródła - Skansen Rzeki Pilicy


                    
                    
          
                    
          DST
          40.00km
          
                                                                                                                        
          Sprzęt duży biały
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Sobota, 29 czerwca 2019 | dodano: 05.07.2019

Tego dnia popedałowaliśmy do Tomaszowa Mazowieckiego, a następnie nad Zalew Sulejowski. Miałam okazję po raz drugi w życiu stanąć w pobliżu tamy - pierwszy raz byłam tam we wrześniu 2017 r., gdy z Dziaśkiem jechaliśmy do Poznania. Bardzo miło wspominam tamtą wycieczkę i chętnie bym jeszcze odbyła taki trzydniowy wypadzik.
Potem pojechaliśmy zobaczyć rezerwat Niebieskie Źródła:

A następnie zwiedzić Skansen Rzeki Pilicy:

Można tu się wiele dowiedzieć o pracy dawnych młynarzy, zobaczyć narzędzia, którymi się posługiwali, a także miniatury młynów. Są też eksponaty militarne, kolejowe, a nawet... carski kibelek. :-)
Po zwiedzaniu skansenu wróciliśmy na Niebieskie Źródła - jadąc gruntową drogą wzdłuż rzeczki, dojeżdżało się do Karczmy Flisackiej, gdzie zjedliśmy obiad. Znowu rybka, jednak nie tak dobra jak ta we Fryszerce.
A potem powrót przez Tomaszów i bardzo malowniczą ścieżką rowerową do Spały. I na koniec tradycyjnie ognisko, tym razem pożegnalne... Za szybko się kończą te zloty, za szybko...
PS W przyszłym roku, jak Bóg da i partia pozwoli, moja "kolekcja" rowerów wzbogaci się o prawdziwą petardę! Wstępna gadka z jej potencjalnym twórcą już za mną. :-)

Linkuj | Komentarze(0)

Pierwszy dzień zlotu: śladami Hubala


                    
                    
          
                    
          DST
          50.00km
          
                                                                                                                        
          Sprzęt duży biały
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Piątek, 28 czerwca 2019 | dodano: 03.07.2019

Wieczorem poprzedniego dnia nadeszła ta jeszcze gorsza wiadomość, o której pisałam w poprzedniej relacji, toteż na trasę pierwszego dnia zlotu wyruszałam w podłym nastroju.
Ale wracajmy do tematu. Pogoda na rower była idealna - słonecznie, ale bez wysokich temperatur (momentami było mi wręcz zimno, nastawiłam się na upały i nie wzięłam na drogę nic z długim rękawem ani nogawkami). Najpierw pojechaliśmy nad Pilicę, gdzie zrobiliśmy krótki postój - tak krótki, że gdy poszłam tam, gdzie król piechotą, to w tym czasie grupa pojechała dalej beze mnie. Na szczęście nie byłam jedyną osobą, która się zagapiła, chwilę po tym, jak ruszyłam samotnie w dalszą drogę, napatoczył się Drzimi. A potem napatoczył się samochód, którego kierowca poinformował nas, że widział po drodze grupę. No to pognaliśmy z Drzimim jej śladem. Pozostali czekali na nas na skrzyżowaniu i potem już razem pojechaliśmy do Studziannej (Studzianny?), gdzie jest sanktuarium Matki Bożej Świętorodzinnej. Byłam tam już kiedyś w ramach rowerowej pielgrzymki do Częstochowy.
Potem udaliśmy się na miejsce, w którym zginął major Henryk Dobrzański "Hubal":

A następnie na obiad do miejscowości Fryszerka, w której mieści się jadłodajnia rybna. Gorąco polecam to miejsce! Pyszna rybka wprost z wody rzucona na patelnię, świeżutka, w chrupiącej panierce - palce lizać!!!
Po obiedzie jeszcze kilka(naście?) kilometrów pedałowania i znaleźliśmy się w Spale. Część zlotowiczów postanowiła pojechać jeszcze do wsi Jeleń, gdzie się znajduje bunkier kolejowy z czasów II wojny światowej, niezagospodarowany w przeciwieństwie do tego w Konewce. Ja już byłam zmęczona i zdołowana tym mailem z wczoraj, więc mi się nie chciało jechać. Tomo zaproponował, byśmy skoczyli tam samochodem, w ogóle okazał mi mnóstwo serducha w tej przykrej sytuacji. Gdy dotarliśmy na miejsce, grupa już kończyła zwiedzanie i zbierała się do odjazdu. Weszliśmy więc do tego bunkra sami, a tam ciemności egipskie. Bez latarki ani rusz, na szczęście ją mieliśmy. Pod koniec tunelu nasze kroki odbijały się echem, miałam wrażenie, że ktoś tam jest oprócz nas. Brrr.

Na końcu tunelu wyszliśmy przez mały prześwit i wróciliśmy już zewnętrzną stroną. Bunkier jest porośnięty dywanem mchu, a rosnące obok drzewa płożą się po nim, wrastają w beton, klimat jak z Tolkiena. Super!

Wracając, spotkaliśmy wracającą na rowerach ekipę, było zabawnie, bo co poniektórzy ścigali się z nami, zajeżdżali drogę, było z czego się pośmiać. A wieczorem ognisko nad Pilicą. Gdy z niego wracaliśmy, w zagajniku obok nagle rozległo się ostrzegawcze CHRUM! - dzik chrumka znacznie głośniej od zwykłej świni i jest znacznie mniej przyjemny niż ona :-)

Linkuj | Komentarze(0)

Na XII Zlot Rowerów Poziomych


                    
                    
          
                    
          DST
          150.00km
          
                               
          Teren
          15.00km
          
                                                                                                              
          Sprzęt duży biały
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Czwartek, 27 czerwca 2019 | dodano: 02.07.2019

Tego dnia wstałam o zupełnie niechrześcijańskiej godzinie, czyli ok. 5.30, bo miałam ambicje dotrzeć do Spały na 15.00 - na ten dzień była zaplanowana króciutka przejażdżka do Konewki. Wyruszyłam o 6.20 najpierw w kierunku Piaseczna. A tam po drodze niespodzianka - już po obu stronach ul. Puławskiej, poczynając od okolic Służewca, jest ścieżka rowerowa, choć ta po lewej (w stronę południa) dopiero w budowie. Ale już da się nią częściowo pomknąć. Przed Piasecznem jednak ścieżka urywa się w szczerym polu i trzeba się przenieść na drugą stronę Puławskiej. No to zrobiłam to i natknęłam się na rowerzystę w masce z dwoma wielkimi pochłaniaczami po obu stronach - poczułam się jak na planie filmu post-apo :D W Piasecznie pierwszy sikustop na stacji benzynowej - i w dalszą drogę. Pojechałam przez Starą Iwiczną do Łbisk, bo miałam w planie częściowe skorzystanie z trasy Dziaśka - on jechał z Wilgi przez Warkę, więc wymyśliłam, że też pojadę do Warki, a dalej jego trasą. Jednak się okazało, że nadłożyłabym drogi, że heeej! W Łbiskach nawigacja skierowała mnie w prawo wprost w mordewind. No właśnie. Przyzwyczaiłam się do panujących przez cały czerwiec upałów i tego też się spodziewałam, a tu momentami było mi wręcz chłodno - no i ten wiaaaatr... Na szczęście głównie boczny, chociaż zdarzały się odcinki z mordewindem.
Gdzieś w jakiejś wiosce, której nazwy nie pamiętam, zrobiłam krótki popas i pojechałam do Grójca. A dalej przez Mogielnicę do Nowego Miasta nad Pilicą. To był najmniej przyjemny odcinek, dość ruchliwa droga wojewódzka. Po drodze napatoczył się Tomo jadący samochodem, zatrzymaliśmy się na krótką pogawędkę, dałam Tomowi plecak do bagażnika i już bardziej na lekko pojechałam dalej.
W Nowym Mieście postój i sprawdzenie maili z pracy, a tam przykra wiadomość, po której miała nadejść jeszcze gorsza.
Droga z Nowego Miasta była piękna. W czasie gdy nią jechałam, zadzwoniła Katrina, że już jest w Spale i że o 15.00 jest planowany wyjazd do Konewki. Okazało się, że Konewka jest po drodze, toteż zmieniłam ustawienia w nawigacji. W pewnym momencie Mapy.cz wpuściły mnie w maliny, to znaczy w las, i tam zgubiły sygnał. Jechałam dalej już na czuja i w pewnym momencie sygnał wrócił, uff! Wreszcie dotarłam do Konewki! Zatrzymałam się przy sklepie i nawet nie zdążyłam wypić kupionego tam napoju, kiedy nadjechała Katrina, a chwilę po niej reszta grupy. Pojechaliśmy już razem, by zwiedzić bunkier kolejowy z czasów II wojny światowej. A następnie pojechaliśmy do Inowłodza, gdzie obejrzeliśmy z zewnątrz romański kościół św. Idziego i ruiny zamku. A na koniec wisienka na torcie w postaci przejazdu do Spały piękną leśną ścieżką rowerową.
Tereny województwa łódzkiego są naprawdę cudne, o czym miałam się przekonać jeszcze bardziej kolejnego dnia. Niestety z tej wycieczki nie mam żadnych zdjęć poza tym jednym:

Linkuj | Komentarze(2)

Patriotycznie


                    
                    
          
                    
          DST
          66.64km
          
                                         
          Czas
          03:39
          
                              
          V_AVG
          18.26km/h
          
                                                                                          
          Sprzęt duży biały
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Niedziela, 9 czerwca 2019 | dodano: 10.06.2019

W kwietniu 2014 r. zaczęłam biegać, a 21 czerwca tego samego roku wystartowałam w swoim pierwszym biegu na 5 km - Biegu Palmirskim. Data nie była przypadkowa, bo 21 czerwca 1940 r. w Palmirach rozstrzelano m.in. polskiego olimpijczyka Janusza Kusocińskiego.
Obecnie z uwagi na problemy ze stawem biodrowym nie mogę biegać, więc niestety w tegorocznej edycji Biegu Palmirskiego nie wezmę udziału, ale jako że w boju biodro vs rower wygrywa rower, zapragnęłam w tym roku nawiedzić cmentarz wojenny w Palmirach, jadąc tam na mojej białej strzale. Planowałam ten wypad na 22 czerwca, ale mi się przypomniało, że ten dzień mam już zajęty, więc zupełnie spontanicznie wpadłam na pomysł: skoro nie mogę 22 czerwca, to pojadę dziś! Chwilę po 15.00 wsiadłam na rower i ruszyłam w stronę Kampinoskiego Parku Narodowego. Kiedy skręciłam z krajowej "7" w lewo, najpierw wpakowałam się w kocie łby, a później w piaszczyste leśne ścieżki. A wszystko to zawdzięczam cudownej nawigacji Mapy.cz!

Piach, piach i jeszcze raz piach. W większości na szczęście dało się tamtędy przejechać, ale w wielu miejscach po prostu grzęzłam, żując przekleństwa. W końcu jednak dotarłam do asfaltu i dojechałam do wsi Palmiry. Sprawdziłam w mapach Google, gdzie jest cmentarz i okazało się, że muszę dokręcić jeszcze ponad 5 km. No to w drogę. Do cmentarza prowadzi prosta asfaltowa droga, ta sama, którą biegłam 5 lat temu. Jadąc tą trasą, myślałam sobie: Jejku, to ja taki szmat drogi przebiegłam? :D Miałam wtedy czas nieco ponad pół godziny, do mety dobiegłam wykończona. W drogę powrotną do miejsca startu byliśmy odwożeni wojskowymi samochodami na pace, fajne doświadczenie. Ech, wspomnienia. Tak by się chciało znów móc biegać.
--
Tu można poczytać co nieco o tym tragicznym miejscu:

Większość ofiar spoczywających na palmirskim cmentarzu jest nieznana...

Wracać postanowiłam już wzdłuż "siódemki", spodziewałam się tam jakiejś opcji pozwalającej nie jechać samą szosą. Na szczęście obok biegła droga techniczna, ale dość mocno uczęszczana i miejscami wąska, zbyt przyjemnie się tamtędy nie jechało. Miałam wrażenie, że co cwańsi kierowcy postanowili skorzystać z tej drogi, by nie stać w korku, który miejscami się tworzył.
To ogólnie było bardzo dobre zakończenie weekendu. Teraz przede mną robota do porzygu, włącznie z Bożym Ciałem, więc rower tylko do i z pracy. Byle do zlotu rowerów poziomych. :-)

Linkuj | Komentarze(0)

Biodro i inne sprawy


                    
                    
          
                    
          DST
          12.00km
          
                                                                                                                        
          Sprzęt duży biały
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Piątek, 7 czerwca 2019 | dodano: 08.06.2019

No to już wiem, co z tym biodrem. A właściwie to wiem, ale nie wiem. ;-) Pojechałam przed pracą do przychodni odebrać wyniki rtg, który robiłam dzień wcześniej. A tam... "Struktury kostne miednicy i stawów biodrowych prawidłowe, szpary stawów biodrowych porównywalne bez zmian". Czyli wszystko OK, ale wcale nie jest OK, bo biodro po intensywniejszym użytkowaniu boli. Ki czort?
Gorzej przedstawia się sprawa szyjnego odcinka kręgosłupa: "Rotacja kręgów, zmniejszenie przestrzeni między kręgami (tu są podane numery kręgów, nie chce mi się sięgać do wyników, ale chodzi o dwa kręgi - przyp. Mak.), zaostrzenie wyrostków krawędzi haczykowatych na wys. C-4,5 i C-5,6". Cokolwiek to znaczy.
Rotacja kręgów oznacza, że kręgosłup skręca mi się wokół własnej osi. Za paręnaście lat niepotrzebny będzie pogo stick, jak będę chciała sobie poskakać. ;-)
No dobra, czas posnuć plany rowerowe! 27 czerwca czeka mnie trasa Warszawa--Spała i wycieczki na miejscu przez kolejne trzy dni, czyli zlot rowerów poziomych! Moje myśli krążą jeszcze wokół nowej na rowerowej mapie imprezy -- Cyklo Puszcza, która odbędzie się 18 sierpnia. Może jakimś cudem uda mi się wziąć w niej udział, bo Podlasie (start jest z Hajnówki) jest przepiękne, wymarzone na rower. Niestety nie ma jeszcze żadnych informacji o tym maratonie, nie znam dystansu ani trasy, więc mój udział nie jest jeszcze pewny.
A 24 sierpnia zaczynam urlop i jak co roku -- kierunek Czechy!

Linkuj | Komentarze(2)

Kaszëbszczë pedałowanie po raz trzeci


                    
                    
          
                    
          DST
          200.00km
          
                                         
          Czas
          10:50
          
                              
          V_AVG
          18.46km/h
          
                                                                                          
          Sprzęt duży biały
          
                              
          Aktywność Jazda na rowerze

Niedziela, 2 czerwca 2019 | dodano: 03.06.2019

Jak wczoraj wieczorem siedziałyśmy z koleżanką w hotelowym pokoju w Kościerzynie (właściwie to siedziała tylko Katrina, a ja leżałam), zagadał do mnie na Messengerze nasz wspólny poziomkowy znajomy i zadał pytanie, co słychać u K. A słychać było, jak pracują jej trybiki pomiędzy uszami, bo akurat się zastanawiała, jak zacząć relację z Kaszebe Rundy na Bikestats. I dziś, kiedy ja zasiadłam do spisywania relacji, stanęłam w obliczu tego samego problemu: jak zacząć? Właściwie to już zaczęłam. :-)
No więc w sobotę rano K. przyjechała po mnie i mój rower, zapakowałyśmy się i ruszyłyśmy w drogę. To była znakomita decyzja, żeby ruszyć jak najwcześniej, bo już o 15.30 byłyśmy w Kościerzynie i poszłyśmy na suty obiad, a potem musiałam pojechać do sklepu sportowego, by kupić nowy licznik, bo stary mi się popsuł.
Po drodze złapała nas taka ulewa, że samochody zamieniały się w amfibie. Schowałyśmy się pod dachem myjni samochodowej, ale deszcz tak zacinał, że schronienie nie było w 100% skuteczne.
Na szczęście ulewa wkrótce ustała, i to tak, jakby ktoś w mgnieniu oka zakręcił kran.
Katrina pojechała do hotelu, a ja miałam do załatwienia jeszcze jedną sprawę i spotkanie z koleżanką, więc do bazy przyjechałam później. Kiedy montowałam nowy licznik do roweru, nadjechał Mikrobi (już zaczęłam się zastanawiać, czy się nie wycofał... Z ekipy wypadły nam bowiem dwie osoby, a M. dość długo się nie zjawiał). Pomógł mi uporać się z licznikiem i pojechaliśmy jeszcze raz na rynek, by coś podjeść.
W rezultacie spać się położyliśmy po północy, a miałam ambicje, żeby ustalić capstrzyk na 22.00, bo następnego dnia... „Godzina piąta minut trzydzieści, kiedy pobudka zagraaaałaaa...”, czyli absolutnie niechrześcijańska godzina, o której należało wstać, bo start w tym roku był wcześniej - o 6.30.
W tym roku znów nam się udało wystartować w pierwszej grupie. Start się nieco opóźnił, ale w końcu ruszyliśmy w drogę. Ja od początku grzałam ile sił w nogach, jak się potem okazało, zupełnie niepotrzebnie, bo szybko się wypstrykałam z tych sił. A trzeba dodać, że w tym roku zadanie miałam utrudnione z kilku powodów. Pierwszy i najważniejszy jest taki, że w połowie stycznia nadwyrężyłam staw biodrowy i do dziś mnie on boli - to już cztery i pół miesiąca! Nie mogę biegać i zbytnio tego stawu forsować, ale na rowerze jeżdżę, bo na krótkich dystansach, powiedzmy do 50 km, rower temu biodru nie szkodzi, a ponadto nie lubię, jak mnie coś ogranicza. Inne powody to pewne niedostatki techniczne w moim rowerze i mój niewielki „staż”, jeśli chodzi o dalsze wycieczki rowerowe w tym roku. Wiadomo, biodro. I brak czasu też. Ale Kaszebe Runda musi być!
Na 30. kilometrze trasy był pierwszy bufet - w Borsku. Tam spotkałam Katrinę, która przyjechała jakieś 10 min przede mną, a niebawem dobił do nas Mikrobi. Zjadłam naleśnika, dwa kawałki wędzonej ryby i trzy kawałki ciasta. K. rzuciła propozycję, abyśmy dalej jechali razem, ale wkrótce razem jechaliśmy tylko ja i Mikrobi, a K. odpaliła rakietę i tyle ją widzieliśmy.
Po kolejnych 30 kilometrach osiągnęliśmy wieś Laska i zatrzymaliśmy się w tamtejszym bufecie. W zeszłym roku, gdy dotarłam do Laski, praktycznie nie było już co zjeść, wszystko przetrzebione przez „szoszonów”. A tym razem zostało nawet sporo ciasta i arbuza. A tu po chwili nadciągnęła... Katrina. Okazało się, że między Borskiem i Laską jest jeszcze jeden bufet, który... przegapiliśmy. Fajnie się tak jedzie i gada, kilometry nie wiadomo kiedy nawijają się na koła. A i coś przegapić łatwo. Ale i tak bym się nie zatrzymywała na tym bufecie w Leśnie.

Skoro to Laska... to musi być i laska. ;-)

Ruszyliśmy w trójkę w dalszą trasę, ale znów się rozdzieliliśmy, Mikrobi został gdzieś z tyłu, a Katrina wypruła do przodu. O tym, że zgubiłam Mikrobiego, zorientowałam się, kiedy trasa odbijała z tego odcinka ze ścieżką rowerową i zakazem jazdy rowerem (zawieszonym na dzień Kaszebe Rundy) w lewo w malowniczą wąską dróżkę przez las. Potem wyjeżdżało się na drogę główną w miejscowości Babilon i tą drogą (której nie cierpię, bo jest zbyt ruchliwa) jechało się niemalże do Bytowa, z „dużym” (obiadowym) bufetem w Lipnicy po drodze. Tam właśnie spotkałam Katrinę. Kiedy zsiadałam z roweru, niemal stanęły mi świeczki w oczach - biodro zaczęło protestować mniej więcej od 50. kilometra, ale dopiero jak zsiadałam z roweru, to poczułam je na maksa. Praktycznie cały czas robotę robiła lewa, sprawniejsza noga. Taki ze mnie w ogóle osobliwy twór, że niby jestem praworęczna, bo piszę prawą, ale dużo silniejszą i bardziej umięśnioną mam lewą stronę ciała, ponadto są czynności, które potrafię wykonać tak samo sprawnie zarówno prawą, jak i lewą ręką, a niektóre w ogóle robię tylko lewą, bo prawą nie umiem.
Ale wróćmy do meritum. Na obiad był ryż z takim samym sosem z rodzynkami jak w zeszłym roku. Nie lubię ryżu, ale opędzlowałam całą michę tej brei, całe szczęście, że to nie kasza gryczana.
Kiedy już się zbierałyśmy do odjazdu, nadjechał Mikrobi i zameldował, że za nim chyba nie jedzie już nikt.
Ruszyłam w dalszą drogę, niebawem dogoniła mnie K. i tak sobie jechałyśmy razem aż do skrętu w prawo na 140. kilometrze trasy. Tam zaczęła się już bardziej pagórkowata i zdecydowanie bardziej atrakcyjna od tej drogi na Bytów część trasy. Ledwie ujechałyśmy jakiś niewielki odcinek od tego zakrętu, a tu dogonił nas Mikrobi. Tak sądziłam, że po tym obiedzie dostanie szwungu i nas dogoni. K. żartowała, że pewnie najadł się grochówki.
Górki, pagórki, jeziorka, lasy, wiatrołomy i beznadziejna momentami nawierzchnia - tak wyglądało kolejne 40 km trasy. Jechaliśmy już całą trójką razem, gadając po drodze. Co się oddaliłyśmy z K., M. nas po chwili doganiał, aż powiedziałam, że zaraz mu odetnę tę kroplówkę z grochówką. Wreszcie osiągnęliśmy bufet w Półcznie. Chciałam go ominąć, ale K. mnie namówiła, żeby na nim stanąć - i warto było, bo były tam lody. :-) Zsiadając z roweru, znów jęknęłam z powodu tego cholernego biodra. Przy okazji, na słupie przy tym bufecie wisiała tablica z napisem „Punkt rozpłodowy ogiera rasy sztumskiej” - organizatorzy zadbali o wszystko co do detalu. :-D
Pozostałe bufety postanowiłam już ominąć. Chciałam zaoszczędzić na czasie, bo się obawiałam, że przez to biodro nie zdążę na metę, która była czynna do 18.00. Przed nami był jeszcze najbardziej hardkorowy podjazd, tam, gdzie zwyczajowo gra kapela, ale tym razem zwinęła się już wcześniej i nie było nam dane jej usłyszeć...
W Sulęczynie K. i M. zjechali do bufetu, a ja poturlałam się dalej. W Stężycy za zakrętem postanowiłam poczekać na pozostałą dwójkę, która wkrótce dołączyła i ostatnie 10 km pokonaliśmy już razem, osiągając metę ok. godz. 17.30.
A na mecie tradycyjnie medal, zimne piwko i dyplom. I oczywiście szama. I posiedzenie na rynku pod parasolami i dzielenie się na świeżo wrażeniami.
Bo Kaszebe Runda to niezapomniane przeżycie! Udział w niej już się stał moją tradycją. Jak Bóg da i partia pozwoli, może w przyszłym roku nieco poprawię mój czas... Może biodro będzie w lepszej formie - oby, bo mnie już niemiłosiernie wkurza to, że boli już tyle czasu. No i może rower też będzie w lepszym stanie. :-)

Triumf Makenzi i antybohater dnia, czyli prawy staw biodrowy na pierwszym planie.

Jasne pełne w pełni zasłużone!

Tercet Wielce Egzotyczny. Od lewej: Katrina "Znikający Punkt", autorka niniejszej relacji i Mikrobi "Mr Grochówka".

PS Do Dziaśka: Co roku się odgrażasz, że weźmiesz udział w Kaszebie, no to teraz już nie ma bata, za rok jedziesz z nami! :-)