Trochę mi się nudziło... ;-)
-
DST
67.28km
-
Sprzęt Niebieściuch (a.k.a. duży niebieski)
-
Aktywność Jazda na rowerze
W połowie dnia dread na głowie zjeżyła mi informacja, że Fredowi znów złamała się rama... No co za cholerny, śmierdzący pech! Późnym popołudniem wsiadłam na rower, bo chciałam sobie zrobić krótką wycieczkę... Taaa... Cytując klasyka: jak do tego doszło, nie wiem ;-)
Podczas postoju w okolicach cmentarza przy ul. Izbickiej w Radości sprawdziłam fejsa... A tam CUD! Fred opublikował to:
Wydało mi się to wprost niewiarygodne! Ruszyłam dalej i normalnie aż wrzasnęłam z radości! Znów znaleźli się dobrzy ludzie, którzy zawieźli Freda wraz z rowerem do spawacza, tam od ręki rower został naprawiony... Więcej tu: KLIK!
Jadąc, tak sobie myślałam, że z jednej strony Fred ma niesamowite szczęście, że w swoich pechowych sytuacjach zawsze trafia na ludzi dobrej woli i otrzymuje pomoc, a z drugiej ma ogromną wolę walki, instynkt przetrwania, a jednocześnie jest niepoprawnym optymistą. Zresztą jak się wyrusza w podróż rowerem przez pół Europy, to trzeba mieć odpowiednie zaplecze psychiczne... Ja już myślałam, że nie ma rady, trzeba zapakować szczątki roweru do pudła i wysłać do Francji, a samemu wsiąść w samolot i ruszyć w ślad za tym... A tu taka niespodzianka, normalnie cud!
Ostatnio też naszła mnie taka refleksja: tak właściwie to po co na świecie są kobiety? Wiadomo, to one, nie mężczyźni, rodzą dzieci, a tak poza tym? Mężczyźni przeważnie znają się na różnych technicznych sprawach, to przede wszystkim oni są wynalazcami i odkrywcami, poza tym im się więcej wybacza i ogólnie - moim zdaniem - jest im w życiu łatwiej. To refleksja z wczoraj. A dzisiaj, jadąc (podczas samotnych jazd rowerem dużo myślę... Zresztą ja w ogóle dużo myślę), pomyślałam tak: kobiety są (m.in.) po to, żeby w takich rzeczach, jak przygody Freda, widzieć tę mistyczną stronę. Jeden kolega, który pomagał Fredowi naprawić rower, napisał na FB, że "skoro
pękło gdzieś, trzeba sobie odpowiedzieć na jedno pytanie wymagające
tylko nieco logiki: czemu ma nie pęknąć drugi raz, zaraz obok. (...) Tu trzeba zmniejszyć obciążenie, inaczej nic nie ma sensu". Czysta kalkulacja. A dla mnie tu są ważne emocje, których doświadcza Fred, kiedy błyskawicznie otrzymuje pomoc, i których doświadczają ci, którzy mu tej pomocy udzielają. Metafizyczny wymiar podróżowania rowerem, kontakt z naturą, niezwykłość spotkań. To, co się rozgrywa w człowieku w środku w momencie doświadczania różnych aspektów przemieszczania się.
No i tak sobie jechałam, aż dojechałam... do Celestynowa. Chciałam trafić do Karczewa i przepłynąć promem na drugą stronę Wisły, ale coś mi się pokićkało, pobłądziłam trochę po tym Celestynowie, a później na mapie zobaczyłam, że Karczew już dawno minęłam... Odszukałam drogę na Otwock, więc kawałek przejechałam tą samą trasą, którą dotarłam do Celestynowa, ale dalej pojechałam już trochę inaczej.
Po drodze było szybkie połączenie z Centralą w sprawie Freda ;-) o dobrą dalszą podróż dla niego bez przykrych przygód...
Dziś był po prostu wymarzony dzień na rower! Ciepło, ale nie gorąco, bez wiatru, jechało się rewelacyjnie! Taki plus chwilowej posuchy w robocie. Oby chwilowej, mam nadzieję, że to tylko sezon ogórkowy, a nie kłopoty firmy.
Howgh!
Zlot Rowerów Poziomych Białystok - dzień 4
-
DST
34.93km
-
Sprzęt Niebieściuch (a.k.a. duży niebieski)
-
Aktywność Jazda na rowerze
Dziś był dzień na lajcie (zaczął się od pożegnania Freda - KLIK!) - pojechaliśmy tylko do Supraśla, gdzie zwiedziliśmy monaster pw. św. Jana Teologa, a następnie poszliśmy na obiad. Przed obiadem pojechałam do bankomatu, a przy nim spotkałam starszego pana, który się zainteresował moim rowerem. Pogadaliśmy chwilę - i okazało się, że kilka dni temu spotkał Freda! Świat jest mały :-)
Po obiedzie urwałam się i wróciłam do Białegostoku, bo miałam robotę do ogarnięcia, a reszta pojechała na kąpielisko do Wasilkowa. A wieczorem imprezka pożegnalna. Wszystko, co dobre, szybko się kończy...
Zlot Rowerów Poziomych Białystok - dzień 2 (i 3)
-
DST
43.29km
-
Sprzęt Niebieściuch (a.k.a. duży niebieski)
-
Aktywność Jazda na rowerze
Coooo za dzieeeń! Przejdzie do historii jako jeden z najbardziej niesamowitych. A jednocześnie jako jeden z najbardziej nerwowych.
Tym razem celem wycieczki był Tykocin z zahaczeniem po drodze o zwalony most na Narwi i przeprawą przez rozlewiska Narwi. Kiedy wyjechaliśmy z szutrowej drogi prowadzącej do tego mostu na asfaltówkę, nagle... kapeć! Na szczęście miał kto mi pomóc ze zmianą dętki, co też uczynił. Udało się dojechać do tej przeprawy, a wygląda to tak, że przez te rozlewiska, które zajmują ogromną przestrzeń, trzeba się przeprawić przez cztery pływające pomosty. Robi to wrażenie! Zwłaszcza z góry musi wyglądać imponująco. Niestety na ostatnim pomoście pech - z powodu nieuwagi jednego typa kolega wpadł do Narwi. Tym sposobem pierwszy raz w życiu widziałam, jak ktoś pływa w kasku i z lusterkiem ;-))
Narew
Przeprawa przez pływające pomosty
Pechowy Pająk
Po przeprawie zrobiliśmy chwilowy odpoczynek i ruszyliśmy dalej. Jakieś 13 km przed Tykocinem ZNOWU GUMA! Po prostu się wściekłam. Cztery razy kapeć w ciągu dwóch dni to stanowczo za dużo! Stwierdziłam, że nie mam już do tego zdrowia ani siły, po powrocie do Białegostoku pakuję się i wracam do Warszawy...
Kolega znów pomógł mi zmienić dętkę - i muszę przyznać, że nie lubię sytuacji, w których muszę liczyć na czyjąś pomoc. Dlatego każdy kolejny kapeć był dla mnie dodatkowym, jeszcze większym obciążeniem.
Ruszyliśmy we dwójkę dalej i nagle zadzwonił do mnie kolega, że przyjedzie po mnie samochód z przyczepą. Może to i dobrze, nie chciałam już ryzykować kolejnej, piątej gumy... Kolega, z którym jechałam, pojechał dalej sam, a ja czekałam na samochód. Wkrótce przyjechał. Zostałam dostarczona do restauracji, w której mieliśmy zamówiony obiad. W żydowskim stylu, bo Tykocin zamieszkiwała kiedyś liczna społeczność żydowska, miasto to było niegdyś drugim największym (zaraz po Krakowie) żydowskim ośrodkiem w Polsce.
Po obiedzie zwiedziliśmy synagogę...
Menora chanukowa - replika. Oryginalne świeczniki zostały wywiezione przez Niemców w czasie II wojny światowej. Miały trafić do Pragi jako eksponaty Egzotycznego Muzeum Wymarłej Rasy - tak Hitler nazwał zebraną z całej Europy kolekcję judaików. Taaa, "wymarłej"... Chciałeś powiedzieć, szmato z kuriozalnym wąsikiem, wymordowanej!
Po zwiedzaniu wsiadłam do samochodu z dwiema osobami, a na przyczepę wzięliśmy kilka rowerów (właściciele niektórych z nich pojechali drugim samochodem). Wyjechaliśmy z Tykocina, ujechaliśmy może z pięć kilometrów, a tu dzwoni organizator (na potrzeby tej opowieści dalej będę się posługiwać ksywami - no więc organizator to Franc), żebyśmy zawrócili do Tykocina, bo jest ktoś, kto potrzebuje pomocy i ma rower o długości 2,5 m. Siedzący za kierownicą ojciec Franca powiedział, że nie ma szans go zmieścić na przyczepę, ale Franc go ubłagał, żeby jednak zawrócił, bo sprawa jest gardłowa. No więc zawrócił. Zajeżdżamy na tykociński rynek, a tam stoi to cudo:
A przy nim wysoki łysy gość. Okazało się, że to Francuz. Złamał mu się drążek sterowniczy od kierownicy i pękła rama. Francuz bierze właśnie udział w Sun Trip - jest to impreza polegająca na tym, że rowerzyści na rowerach wyposażonych w panele solarne podróżują po Europie i mają do pokonania trasę o długości 12 000 km. No i się okazało, że jednak można mieć większego pecha niż ja. Czym jest kilka flaków w porównaniu z taką awarią...
Chłopaki zapakowali rower do przyczepy (jednak się zmieścił)...
...a potem wszyscy wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy do Białegostoku. Fred (bo tak ma na imię Francuz) dostał kolację oraz wyrko w pokoju z Francem (a właśnie... Co za niebywałe szczęście, że Franc zna francuski!), a na drugi dzień chłopaki znaleźli spawacza, który przyjechał na miejsce, obejrzał ramę i zabrał ją do zakładu. A kiedy przywiózł ją już pospawaną z powrotem, przez dobre pół dnia trwała naprawa. Drążek sterowniczy został wymieniony na nowy, stalowy - tak się szczęśliwie złożyło, że w bursie, gdzie byliśmy zakwaterowani, akurat trwa remont, a przy okazji chłopaki znaleźli na półpiętrze pudło z cienkimi rurkami, świetnie nadającymi się na nowy drążek... Więc wycyganili od robotników jedną rurkę, a jeden z robotników elegancko ją przygiął za pomocą giętarki do rur. 
W końcu rower był znów gotowy...
Fred (pierwszy z prawej, stoi), ekipa naprawcza i ja, obserwator (trzecia od prawej, stoję)
A wieczorem - impreeeezaaa! Fred był przeszczęśliwy, nie mógł się nadziękować. Postawił nam wszystkim piwo. Siedzieliśmy sobie i gadaliśmy z nim, kiedy jeden z kolegów wpadł na pomysł, żeby zrobić Fredowi niespodziankę i następnego dnia rano odprowadzić go na obrzeża Białegostoku. Fred bowiem musiał wyruszyć o 7 rano i wrócić do Tykocina, gdzie wyłączył nadajnik, by go włączyć z powrotem.
Co prawda pożegnanie odbyło się dopiero kolejnego dnia, ale dla ciągłości tej opowieści opiszę to w tym poście.
No więc wstaliśmy raniutko, o 6.30, i tuż przed 7 zeszliśmy gromadnie na dół. Fred był zdezorientowany, jak zobaczył nas gromadzących się nagle na dole... W końcu zajarzył, że coś się święci. Chłopaki pomogli mu wytaszczyć rower, my wynieśliśmy swoje i ruszyliśmy. W miejscu rozstania jeszcze zrobiliśmy sobie pamiątkowe zdjęcie. Fred był wyraźnie wzruszony, miał łzy w oczach... Potem u siebie na FB opublikował ten cudny filmik: KLIK!
Jest to dla mnie niesamowite doświadczenie i jednocześnie duma, że mogłam być uczestnikiem tych niezwykłych wydarzeń. Kibicuję Fredowi z całego serca, śledzę jego postępy w trasie, trzymam kciuki, wysyłam dobrą energię... Ten zlot przejdzie do historii! No jak na jubileusz, to musiało być z przytupem! ;-)
Zlot Rowerów Poziomych Białystok - dzień 1
-
DST
89.79km
-
Sprzęt Niebieściuch (a.k.a. duży niebieski)
-
Aktywność Jazda na rowerze
Tegoroczny zlot rowerów poziomych to mój jubileuszowy zlot, bowiem w tym roku mija 10 lat, odkąd jeżdżę na poziomce, a we wrześniu 2011 r. odbył się pierwszy zlot poziomek z moim udziałem (w Turawie). Dlatego też wymarzyłam sobie, by ten zlot był godny tego jubileuszu. I przerosło to moje oczekiwania.
Tego dnia była zaplanowana wycieczka do Kruszynian. Wyjechaliśmy z Białegostoku drogą w kierunku Supraśla, tam się zatrzymaliśmy na przydrożnym parkingu, a jak ruszyliśmy w dalszą drogę, złapałam gumę w obu kołach naraz. To naprawdę trzeba mieć talent! Albo dubeltowego pecha. A stało się to tak: jechałam bardzo szybko i zbyt późno zauważyłam uskok przy wjeździe na ścieżkę rowerową, no i już nie zdążyłam tego ominąć. Za mną jechał kolega, który pomagał mi zmienić dętki, a gdy to robił, ja w tym czasie zadzwoniłam do organizatora, że mam problem. Organizator zaś powiedział, że przyśle po mnie samochód z przyczepą, który podrzuci mnie do Poczopka - miejscowości oddalonej o 10 km od Krynek, a 20 od Kruszynian. Jest tam duży, wygodny parking i tam został zaplanowany kolejny postój. Niebawem przyjechał po mnie samochód, rower poszedł na przyczepę, a ja do środka. W Poczopku chłopaki zmienili mi drugą dętkę i już na własnych dwóch kołach dojechałam do Kruszynian.
W Kruszynianach mieszka niewielka społeczność tatarska, jest tam też meczet, który zwiedziliśmy. Tatarzy na szczęście nie wymagają od kobiet chodzenia w hidżabach, ale do meczetu wchodzi się na bosaka i w długich spodniach, więc uczestnicy zlotu poprzebierali się w co tam mieli - spodnie przeciwdeszczowe (a tego dnia był upał!), czy jakieś inne galoty. Zobaczyłam, że jeden kolega owija się jakimś materiałem, więc zaproponowałam mu, że mu pożyczę spodnie p-deszcz.
Wewnątrz kustosz opowiedział nam dużo ciekawostek na temat Tatarów i islamu, a ma chłop gadane, oj, ma! Po wyjściu z meczetu kolega oddał mi spodnie, mówiąc: "Niech ci Allah w kilometrach wynagrodzi!". Hehe.
Następnie pojechaliśmy na obiad do Krynek, a po obiedzie wróciliśmy do Białegostoku. Większość trasy jechałam sama, bo grupa się rozprzestrzeniła. Ale to nie szkodzi. Jechałam sobie i kontemplowałam piękno krajobrazu. Szosa przez Puszczę Knyszyńską jest niesamowita! Po jednej stronie las, po drugiej las, widok naprawdę zachwycający. A kilometry same się nawijały na koła. Jadąc, myślałam sobie tak: A gdyby tak na jeden dzień zamienić się ze Stevenem Tylerem na życia... To on w tym momencie cisnąłby pod górę na poziomce... Chciałabym to zobaczyć :-))) A ja w tym czasie? No nie wiem, może bym naparzała jakiś koncert?
Szczęśliwie udało się dotrzeć wcześniej do Kruszynian i potem do Białegostoku bez przygód. W Poczopku okazało się bowiem, że mam przeciętą oponę... Ta opona jednak dała się we znaki kolejnego dnia. Ale o tym w osobnym wpisie. Tymczasem parę zdjęć: 
Koniec świata osiągnięty ;-)
Wnętrze meczetu - Koran (z lewej) i kazalnica (z prawej)
Meczet z zewnątrz
Panowie, żar leje się z nieba!
-
DST
20.00km
-
Sprzęt Niebieściuch (a.k.a. duży niebieski)
-
Aktywność Jazda na rowerze
...ale ja to kocham! Dziś pierwszy dzień lata, mojej ulubionej pory roku, kiedy naprawdę odżywam i czuję wiatr w żaglach. A ponadto 71. urodziny Joeysia :-) Znaczy Joeya Kramera, perkusisty mojego Ukochanego Zespołu. <3
Dzisiaj miałam do załatwienia ważną sprawę 10 km od chaty, więc dosiadłam niebieskiego rumaka i pomknęłam co koń... tfu, co rower wyskoczy. W tamtą stronę miałam na koniec podjazd o sporym nachyleniu. A w drogę powrotną jak fajnie się z tej górki leciaaaaało! Tylko pojawiające się po jakimś czasie progi zwalniające zepsuły mi zabawę. W drodze powrotnej dodatkowo dokuczał dość silny wiatr w twarz - akurat gadałam z przyjacielem i komfort tej rozmowy był raczej niski.
A lato mam pełne rowerowych (i nie tylko) planów. :-)
Kaszëbszczë pedałowanie po raz czwarty (a powinno być po raz piąty)
-
DST
200.00km
-
Czas
09:48
-
VAVG
20.41km/h
-
Sprzęt Niebieściuch (a.k.a. duży niebieski)
-
Aktywność Jazda na rowerze
Covid, ty chamie! Przez ciebie mam roczną cezurę w odprawianiu corocznego kaszubskiego rytuału... Ale co tam, ważne, że w tym roku Kaszëbë Runda się odbyła, choć wyglądała inaczej niż w poprzednich latach. Nie było startu tradycyjnie spod aquaparku, finisz też odbywał się gdzieś na uboczu, nie było triumfalnego wjazdu na metę a la Jezus na osiołku do Jerozolimy. No ale do meritum.
Przyznam, że się trochę bałam tej Kaszëbë Rundy, bo po pierwsze na start byłam zapisana na 6.00 rano, więc czekała mnie pobudka o 5.00, wcześniej niż "we wojsku"... A po drugie przez różne niedogodności wynikające z obostrzeń moja aktywność rowerowa od marca 2020 r. znacznie spadła. Odpadły dojazdy do pracy, samej pracy też przybyło, więc i czasu ubyło. No i tak w tym roku nie zaliczyłam jeszcze ani jednej setki na rowerze. Na tę Kaszëbë pojechałam więc na żywioł... i absolutnie nie żałuję! Okazało się, że mimo wszystko jestem baba ze stali. Aha, no i tegoroczna impreza była pierwszym testem na tak długiej trasie dla mojej niebieskiej poziomeczki :-)
Przed startem
Punkt 6.00 wyruszyłam wraz z pierwszą grupą na szlak. Wzorem ubiegłego roku na dzień dobry pocisnęłam ile fabryka dała i na pierwszy bufet - w Borsku (30. km) - wpadłam po godzinie i 10 minutach jazdy. Zjadłam naleśnika i bułkę, poszłam tam gdzie król piechotą, wracam, patrzę, a przy stole siedzi Katrina i jajówę wcina. Już się zbierałam do odjazdu, więc rzuciłam hasło, że się złapiemy na trasie, dosiadłam niebieskiej strzały i pojechałam do Laski. Po drodze podczepiłam się pod trzyosobową grupkę kolarzy i jechałam w cieniu aerodynamicznym za jedną dziewczyną. Tego dnia okrutnie wiało, w większości w twarz albo z boku, więc cień okazał się wielce pomocny, jednak dość szybko mi uciekł. A gdy dotarłam do Laski, zdybała mnie jakaś lokalna telewizja i wzięła na spytki. Zwabił ją oczywiście mój rower, o którym trochę opowiedziałam, zaprosiłam widzów na poziomkowe forum oraz na zlot w Białymstoku, a potem zademonstrowałam, jak się na tym jeździ. Jeszcze chwilę pogawędziłam z ekipą już poza kamerą, po czym podeszłam do stołu, by coś złapać do jedzenia, ale po cieście zostały już tylko okruchy... Zaproponowano mi banana (nie skorzystałam z propozycji, bo nie lubię bananów) i arbuza. Wzięłam kawałek arbuza i dostrzegłam jeszcze ogórki małosolne - i tak sobie jadłam na przemian arbuza z ogórkiem. A co tam! I tak wszystko do jednego żołądka.
Pojechałam dalej. Gdy ruszałam, jeszcze raz zagadnął mnie kamerzysta, by nakręcić mój odjazd.
Dalej droga prowadziła do Swornegaci, przez Asmus (zwany przeze mnie Anusem) i na ten słynny odcinek z zakazem jazdy rowerem, zniesionym na czas imprezy. Potem droga odbijała w lewo na chyba najbardziej malowniczy kawałek trasy - wśród lasów, lekko pofałdowany, z ładnym, gładkim asfaltem. I ten zapach! Aż nos wykręcało!
Niestety sielanka wkrótce się skończyła, bo oto droga wojewódzka na Bytów. Dłuuuugi odcinek, chyba z 50 km, a po drodze bufet obiadowy w Lipnicy. Na tym kawałku drogi poczułam, że już mi siada energia. Wypatrywałam tej Lipnicy i długo, długo nic. Po drodze zauważyłam ślicznego kota - czarnego z białymi łatkami, a na czarnym ogonie, gdzieś tak w połowie, dwie białe obrączki. No cudo! Ale jechałam dość szybko, nie chciałam wytracać prędkości, żeby się zatrzymać i zrobić mu zdjęcie.
No wreszcie Lipnica! A tam - dwie zmiany. Wcześniej lokal, przy którym był przystanek, nazywał się "Wyżerka u Kasi", teraz jest tam jakaś pizzeria. Druga zmiana to pyszny posiłek. W zeszłym roku był to ryż z jakimś słodkim sosem z rodzynkami... Fujka. A teraz zupa pomidorowa z makaronem w kształcie rowerków. Podjadłam, zrobiłam transmisję dla znajomych na FB i pojechałam dalej. Okazało się, że ten krótki przystanek wystarczył, by na nowo nabrać sił. Już niedługo na horyzoncie zamajaczył skręt w prawo przed Bytowem, w miejscowości Udorpie. Na początek ładny zjazd, a potem delikatna wspinaczka do pięknego punktu widokowego na jeziorko po prawej stronie.
Jadę, jadę i co widzę? Jacyś dwaj goście na rowerach. Nie do wiary! Zwykle to mnie wyprzedzano, a tymczasem ja dogoniłam kogoś... Chwilę jechałam za tymi typami, ale wkrótce mi odskoczyli i tyle ich widziałam.
Po drodze jeszcze jedna niespodzianka: tam, gdzie dwa lata temu był dziurawy jak ser szwajcarski asfalt, teraz jest ładna, gładka nawierzchnia.
Gdzieś przed Półcznem dogoniłam dwóch innych rowerzystów i sobie z nimi w drodze pogadałam. Dotarliśmy razem do półcznieńskiego bufetu i zdążyłam jeszcze na lody, niestety już ostatnie, mocno roztopione sztuki. Ale tradycji musiało stać się zadość :-) Nie mogłam sobie też odmówić zrobienia tego zdjęcia :-D
W tym roku organizatorzy również zadbali o wszystko :-D
Chłopaki jeszcze zostali w bufecie, tymczasem ja postanowiłam już jechać dalej i tak do końca trasy już jechałam sama. Zresztą większość trasy jechałam sama. Dziś Katrina w drodze powrotnej pytała mnie, czy czegoś słuchałam po drodze, ale nie, jakoś za tym nie przepadam. Lubię jeździć w ciszy, słuchać śpiewu ptaków, dumać o sprawach ważnych i nieważnych, kontemplować piękno przyrody, modlić się, śpiewać. A w tym roku repertuar był bardzo różnorodny ;-) Piosenki, które pamiętam z dzieciństwa (w większości frywolne ;-)), piosenki ukraińskie, fragmenty czeskiej opery "Prodaná nevěsta" Bedřicha Smetany, pieśni komunistyczne ("Chemia, chemia, chemia, jak to rośnie nam ojczyzna, jak się zmienia!"). ;-)))
Jak już przy muzyce jesteśmy, po wspaniałym zjeździe w dół, gdzie zaiwaniałam 56 km/h, zaczęłam się wspinać na stromy podjazd, na którym zwyczajowo stała kapela kaszubska. Gdzieś bliżej początku tego podjazdu stał jegomość z gitarą i na mój widok zaczął grać i śpiewać "Whisky", a dalej, dokładnie tam, gdzie zawsze grała ta kapela, było pusto, więc chyba nie zdążyłam się na nią załapać (o tym, że musiała tam być, świadczyły nutki namalowane sprayem na asfalcie).
Podjazd się skończył i okazał się jakoś ciut mniej stromy niż w poprzednich latach ;-) A może to "magia" mojej niebieskiej poziomki? Uff! Ostatnie 30 km! Lekka górka ze szpalerem drzew po obu stronach, bufet w Stężycy i jeszcze gdzieś (oba pominęłam) i odbicie z drogi wojewódzkiej w prawo w jakąś bardziej kameralną, bardzo malowniczą dróżkę przez wieś o nazwie... Betlejem. Wkrótce powrót na wojewódzką i wreszcie na tablicach zaczęła się pojawiać nazwa Kościerzyna! Jeszcze 5 km! Jeszcze 3! I miasto! Mam to! Znaczy prawie, bo jeszcze wspinaczka na wiadukt nad linią kolejową... Zjazd... I ku mojemu zaskoczeniu nie prosto na rynek, tylko gdzieś w prawo pod jakiś budynek, i bardzo niepozorna meta. Piiip! - zapiszczał czytnik chipów. Jest 200! Tadaaaam! Tymczasem Strava pokazała... 196 km. Ach kurrrrde! Granda! Postanowiłam jej nie wyłączać, żeby jeszcze dobić do tych 200, jadąc na rynek. Tylko że do rynku było 2 km. Chrzanić to! 198 ostatecznie może być. A ja tego dnia miałam więcej niż 200, bo jeszcze dojazd z bazy noclegowej do startu.
A nieopodal rynku, pod urzędem miasta, wręczenie pucharów i dyplomów, posiłek i piwko. Klapnęłam na schody, szczęśliwa, i ku mojemu zaskoczeniu wcale nie tak bardzo zrąbana. Zrobiłam jeszcze transmisję na FB, w której podsumowałam całą rajzę. Jestem z siebie tak bardzo dumna!
Makenzia triumfuje :-)
Na zakończenie - dedykacja. Tę Kaszëbë Rundę dedykuję mojemu staremu dobremu znajomemu Stefanowi "Mikeszowi" M. oraz postaci niezwykle ważnej w moim życiu; osobie, która od 26 lat niezmiennie budzi mój ogromny podziw, sympatię... ee... sympatię? Ja tego typa po prostu kocham! - i szacunek. Jest nią Steven Tyler.
Więc pijmy piwo, szwoleżerowie... czyli uwertura do Kaszebe Rundy
-
DST
70.00km
-
Sprzęt Niebieściuch (a.k.a. duży niebieski)
-
Aktywność Jazda na rowerze
Tego dnia w ogóle nie planowałam wycieczki - myślałam co najwyżej o tym, by ostatni dzień tzw. długiego weekendu spędzić w hamaku z książką. Jednak kiedy rano zobaczyłam u kolegi na FB apel o dołączenie do wycieczki, której punkt startowy znajduje się kilka kilometrów od mojego domu, podjęłam spontaniczną decyzję: jadę! I absolutnie tej decyzji nie żałuję!
Z dwoma znajomymi - Stefanem i Jerzym - spotkaliśmy się na stacji PKP Radość, skąd ruszyliśmy do Sulejówka. Po drodze tak sobie myślałam: jaki fajny świat jest po lewej stronie torów kolejowych tzw. linii otwockiej! I przy okazji terra incognita. A żeby było jeszcze ciekawiej, przejeżdżaliśmy koło szpitala, w którym się urodziłam. Zapuściłam się w te okolice po raz pierwszy od prawie 42 lat. ;-)
Naszym celem nr I był pomnik Józefa Piłsudskiego i jego letnia rezydencja, czyli dworek Milusin. Przy pomniku akurat spotkaliśmy rekonstruktorów historycznych na koniach. Konie na widok naszych rowerów stanęły jak wryte i po chwili zaczęły odstawiać harce. Jeźdźcy poprosili nas, abyśmy się oddalili. No cóż, kiedyś koń mi się wystraszył porzuconej w lesie wytłoczki od jajek...
Chcieliśmy obejrzeć dworek, ale nie było to możliwe. Raz, że jest nieczynny z powodu remontu, a dwa - z zewnątrz zupełnie niewidoczny. Aby go obejrzeć z bliska, trzeba przejść przez muzeum (zabudowane paskudnym wysokim murem), a bez sensu płacić za bilet, jeśli tylko chce się zobaczyć dworek z zewnątrz. W związku z tym zwinęliśmy się stamtąd i pojechaliśmy zrealizować kolejny punkt wycieczki - Ossów.
Po drodze strasznie nabłądziliśmy. Wylądowaliśmy na ruchliwej drodze wojewódzkiej na Węgrów. Kiedy Stefan się zorientował, że daliśmy plamę, zaczął szukać możliwości dojazdu do Ossowa i okazało się, że droga do tegoż jest wyłączona z ruchu, a objazdem można dotrzeć, a i owszem, ale trzeba nadrobić wiele kilometrów. Mimo wszystko postanowiliśmy sprawdzić, czy bezpośrednia droga jest przejezdna dla rowerów. Okazało się, że jest. I nie tylko dla rowerów. Brak robotników i niedziela sprawiły, że zakaz ruchu na tej drodze złamało sporo samochodów.
Droga była fantastyczna! Po lewej las, po prawej las... I tak dojechaliśmy do wioski Cięciwa, a tam trafiliśmy na szpetny okrąglak z globusem na dachu, a na posesję prowadziła brama ze szkaradnymi kolumnami z orłami na szczycie. Cały obiekt wyglądał na niedokończony i był wystawiony na sprzedaż lub wynajem, wyglądało to tak, jakby inwestor chciał się pokazać, jaki to jest ą fą fą i nagle zabrakło mu pieniędzy. Co ciekawe, stopień zaniedbania tego architektonicznego kuriozum wskazywał na to, że jego kupnem lub wynajmem nie interesuje się pies z kulawą nogą.
Po opuszczeniu tego osobliwego miejsca ruszyliśmy w stronę Ossowa i tam nagle wyprzedziły nas dwie dziewczyny na kolarzówkach. Stefan rzucił się za nimi w pościg na swoim elektryku,a ja za nim na moim niebieskim ścigaczu. W końcu go dopadłam, a dziewczyny na kolarkach tyle widzieliśmy.
W końcu Ossów, a tam - pokazy kawaleryjskie w wykonaniu szwoleżerów-rekonstruktorów. Popatrzyliśmy sobie, pojedliśmy, po czym podjechaliśmy do kaplicy upamiętniającej żołnierzy, którzy w tym miejscu stoczyli decydujący bój z napierającą na Warszawę bolszewią. Za komuny miejsce to było skromne, nierzucające się w oczy, bo... wiadomo. Ówczesnej władzy raczej było to nie w smak.
No i potem już z Ossowa przez Rembertów do Anina na lody i lemoniadę, a następnie z Anina do Międzylesia na piwo i coś na ząb. Stefan postanowił wracać do domu rowerem, żeby dokręcić do stówy, a my z Jerzym towarzyszyliśmy mu do miejsca, z którego miałam już tylko kilkaset metrów do domu. To był fantastyczny dzień! Oj, plułabym sobie w brodę, gdybym nie podjęła tej spontanicznej decyzji, że jadę.
A już za kilka dni Kaszebe Runda!
Między pracą a pracą
-
DST
46.25km
-
Sprzęt Niebieściuch (a.k.a. duży niebieski)
-
Aktywność Jazda na rowerze
Miałam niedosyt po przykrótkiej sobotniej wycieczce. I chciałam "rozdziewiczyć" nowy sezon korzystania z przeprawy promowej w Gassach.
Bez szmaty na legalu
-
DST
27.18km
-
Sprzęt duży biały
-
Aktywność Jazda na rowerze
I tak niemal przez całą pandemię jeżdżę bez szmaty, ale teraz już nie muszę się bawić w partyzanta. ;-)
Po hamak i dętki
-
Teren
15.11km
-
Sprzęt duży biały
-
Aktywność Jazda na rowerze
Dwudziestki mnię wyszli.
